In de korte documentaire 'Eenmaal per jaar' keren Frank en Lauranne terug naar Texel. Het eiland waar zij hun dochter Yannick zijn verloren door een appende automobilist. In de zichtbare strijd is er ook plek voor hoop. Yannick's dood heeft haar ouders doen geloven in een missie, zodat er niet nog meer zinloze doden vallen.

In de veerhaven van Den Helder vaart de Texelstroom binnen om een nieuwe lading bezoekers naar de overkant te brengen. Zo ook Frank en Lauranne, de ouders van de overleden Yannick. Eenmaal per jaar keren zij terug naar Texel, naar de plek waar zij hun dochter zijn verloren door een appende automobiliste.
Frank en Lauranne nemen de kijker mee in datgeen wat er met hun dochter is gebeurt. Het verhaal vertellen gaat altijd gepaard met emotie, maar ze voelen de verantwoordelijkheid mensen wakker te schudden. Zodat er niet nog meer doden zullen vallen.
Deze zichtbare strijd wordt afgewisseld met een visuele laag waarin de natuur van Texel en haar vuurtoren de hoofdrol spelen. Het gezin bezoekt de plaats delict en herdenkt Yannick bij het Paracentrum, daar waar ze werkte als parachutist. In deze beelden nemen we de kijker mee in een abstracte vertelling waarin plekken op Texel emoties zoals radeloosheid, frustratie, gemis en verdriet symboliseren. De gevoelens van de nabestaanden. Deze beelden komen als vlagen, dwars door de film heen. Ze komen en ze gaan weer. Net zoals bij een rouwproces.
Toch is er ook hoop. Yannick's dood heeft haar ouders doen geloven in een missie. Met hun zelf opgerichte stichting vernoemd naar Yannick strijden zij voor veilig gebruik van de telefoon in het verkeer. Want zoals ze zelf zeggen, "als we mensen nu niet wakker schudden, kan iedereen dader of slachtoffer worden".
Eenmaal per jaar geeft inzicht in situaties waar je waarschijnlijk niet zo vaak bij stilstaat. Daarom is de film open en intiem in zijn karakter en zijn de gesprekken herkenbaar om zo de kijker aan te sporen om na te denken over hun eigen telefoongedrag in het verkeer.